ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΖΩΗΣ

Αδύνατο, είπαν,
το ζωντάνεμα των συμβόλων.

Ξεφυλλίζοντας ένα άλμπουμ με φωτογραφίες
έπεσε το μάτι μου τυχαία
στη Ζωή-που-δεν-έζησα.
Παλιά βγαίναμε πού και πού
ή κάναμε βόλτες με το πλοίο στο Ρήνο.
Όταν προσάραζε στον ντόκο
το καράβι κατεβαίναμε και πηγαίναμε
σπίτια μας.
Δεν ήταν καν ψηλή.


ΑΝ ΗΣΟΥΝ

Πλωτό, εδώδιμο,
παραδομένο σώμα.

Αν ήσουν πουλί θα \'σουν βέβαια αετός -
όχι τόσο για το βασιλικό σου γένος
και τα ξανθά σου μαλλιά
όσο για το ράμφος σου στο συκώτι μου.


ΤO ΤΡΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΛΕΝΙΝΓΚΡΑΝΤ

Σαράντα πόντοι από κάτι.

Μια γυναίκα στο σταθμό των υπεραστικών συρμών
σηκώθηκε απ\' τη σειρά με τις σιδερένιες καρέκλες
και περπάτησε λίγο στο χιονάκι της αποβάθρας προς νότια
πριν σταθεί στο κράσπεδο με παράλληλους
τους μηρούς στο καλσόν
πάνω απ\' τις μισοθαμμένες ράγες.
Φορούσε ένα πράσινο κασκόλ που καθρεφτίζαν τα μάτια της
κι έναν υγρόφαιο αέρα με σκούφο
που μεγάλωνε κατά μία έννοια τα πόδια.
Μικρό σουλάτσο με στάση,
σίγουρα χωρίς να βλέπει τι κοίταζε.
Ύστερα ήρθε το τρένο, χτύπησε η καμπάνα,
κατέβηκε ο σταθμάρχης, βγήκαν οι μεθυσμένοι,
άνοιξε η πληγή, τέλειωσε η διάρκεια της εποχής
και ξεκίνησε αυτό που είμαι τώρα όταν επιμένω.